Jesienią tęsknoty spadają z drzew kolorami, przypominając o swoim znaczeniu.
Unerwione listki wspomnień niesione przez ostry wiatr zapomnienia kłębią się w sercu nieokreślonymi zdaniami.
Jesienią słońce blaknie skryte pod grubą warstwą nimbostratusów nieprzewidzianych zdarzeń, nie ma takiej mocy rozgrzewania serc zziębniętych samotnością i stratą.
Czasem tylko na kilka sekund zwyciężywszy w walce z ciemnością losu wyrywa się kajdanom czasu i rzuca swe promienie na oślep. Natarczywe strugi światła demaskują nagość drzew, zgniliznę zieleni, nabrzmiałą od śmierci ziemię, blade zagubione twarze pozbawione masek.
Jesienią w bezbronnej duszy kłębią się demony ludzkości drążąc nowe ścieżki w poprzek jasnych wspomnień.
Na szczęście jesień serc jest tymczasowa.
