Szara mgła zasnuła serce
Skrapla się palącym bólem
spod mocno zaciśniętych powiek
chroniących źrenice
przed okrucieństwem światła
Zastygłe w rozpaczy ciało
trwa w otępieniu
wchłaniając powiew ulgi
uschłe drzewo, z którego opadł
ostatni liść
bezpowrotnie
Jak można być tak pustym
I tryskać cierpieniem
z beskresnego źródła
istnienia?
Pośród martwej ciszy
w gęstej ciemności myśli
tli się ogień
nadzieja, że gdy rozewrę powieki
świat wydarzy się inaczej…
Evi
Gdybyś mógł zajrzeć w moje serce, znalazłbyś tam najgłębszy mrok, w którym czają się demony przeszłości. Ale znalazłbyś tam również mnóstwo światła. Światła nadziei, miłości, wiary w dobro (Twoje dobro) i sens istnienia, także tego, które każe wspinać się na bosaka po kamienistej ścieżce w górę, bez znajomości krajobrazu rozciągającego się po drugiej stronie. Mama, żona, siostra, córka, przyjaciółka, człowiek to najważniejsze role w moim życiu, z których wynikają każde następne. Piszę, bo kocham. Kocham pisać. Cieszę się, że chcesz mnie czytać. Mam nadzieję, że znajdziesz tu coś dla siebie, coś, co do głębi poruszy struny Twojego serca. Do zobaczenia!
