Słowa mi się zmęczyły
Serce opadło na dno
Ciemności
Skrzydła zaszeleściły
Świetliste barwy zrzucając
W jesienne błoto
Na ustach niemy krzyk
O wytchnienie
Na strunach duszy
Ochrypłe skrzypienie
I łza w samotnej ciszy
Bez udawania
Że skały nic nie ruszy
Nastąpił czas rozpadania
Słowa mi się zgubiły
Ołów otulił zmarznięte powieki
Łzy duszę solą pokryły
Nie wiem kim jestem i po co
Ta noc jest antracytowa
Gdy wtapiam się w szepty księżyca
I słaba wiem, że ze wschodem
Zacznę wszystko od nowa
Evi
Gdybyś mógł zajrzeć w moje serce, znalazłbyś tam najgłębszy mrok, w którym czają się demony przeszłości. Ale znalazłbyś tam również mnóstwo światła. Światła nadziei, miłości, wiary w dobro (Twoje dobro) i sens istnienia, także tego, które każe wspinać się na bosaka po kamienistej ścieżce w górę, bez znajomości krajobrazu rozciągającego się po drugiej stronie. Mama, żona, siostra, córka, przyjaciółka, człowiek to najważniejsze role w moim życiu, z których wynikają każde następne. Piszę, bo kocham. Kocham pisać. Cieszę się, że chcesz mnie czytać. Mam nadzieję, że znajdziesz tu coś dla siebie, coś, co do głębi poruszy struny Twojego serca. Do zobaczenia!
