Czasem nie mogę oddychać
Gdy słowa wpychasz mi w gardło
Związujesz skrzydła
Dławię się zgrozą
Jestem upadłą
Chowam się w sobie
Gdy grzmisz, że kochasz
I nożem kroisz mi serce
Na obiad
Czasem nie mogę oddychać
Gdy wrzucasz mnie w lepką głębię
Nie chcę już więcej słyszeć
Patrzę w mrok jakoś tęsknie
Tonę
Czasem….
Zbyt często umieram
W twych dłoniach, na twoich ustach
Zamykam się, gdy otwieram
Nie ufam już swoim zmysłom
I znowu staję się pusta
Evi
Gdybyś mógł zajrzeć w moje serce, znalazłbyś tam najgłębszy mrok, w którym czają się demony przeszłości. Ale znalazłbyś tam również mnóstwo światła. Światła nadziei, miłości, wiary w dobro (Twoje dobro) i sens istnienia, także tego, które każe wspinać się na bosaka po kamienistej ścieżce w górę, bez znajomości krajobrazu rozciągającego się po drugiej stronie. Mama, żona, siostra, córka, przyjaciółka, człowiek to najważniejsze role w moim życiu, z których wynikają każde następne. Piszę, bo kocham. Kocham pisać. Cieszę się, że chcesz mnie czytać. Mam nadzieję, że znajdziesz tu coś dla siebie, coś, co do głębi poruszy struny Twojego serca. Do zobaczenia!
