Kolejny świt nadciąga jesienią
Nie byłam na to gotowa
Szarością zionie istnień brzemię
Strzelają ze mnie słowa
Maluję nimi smutek ciszy
Upycham w pustkę bycia
Może ktoś je kiedyś usłyszy
Nierówne tętno życia
Czy pod kolorem opadłych liści
Odnajdę wreszcie spokój
I jesień ciebie mi wymyśli
Postawi przy mym boku
Czy splącze serca pajęczyną
Otuli palców drżenia
Stanę się duszy twej sprawczynią
Przyniosę ci natchnienie?
Jesień wszystko zmienia
Evi
Gdybyś mógł zajrzeć w moje serce, znalazłbyś tam najgłębszy mrok, w którym czają się demony przeszłości. Ale znalazłbyś tam również mnóstwo światła. Światła nadziei, miłości, wiary w dobro (Twoje dobro) i sens istnienia, także tego, które każe wspinać się na bosaka po kamienistej ścieżce w górę, bez znajomości krajobrazu rozciągającego się po drugiej stronie. Mama, żona, siostra, córka, przyjaciółka, człowiek to najważniejsze role w moim życiu, z których wynikają każde następne. Piszę, bo kocham. Kocham pisać. Cieszę się, że chcesz mnie czytać. Mam nadzieję, że znajdziesz tu coś dla siebie, coś, co do głębi poruszy struny Twojego serca. Do zobaczenia!
