Kochałam pana jak najmilej
Gdy słuchał pan mego kochania
Kochałam mocno jedną chwilę
Chodź umysł mocno mi zabraniał
Kochałam pana gdzieś z ukrycia
W czerwieni słońca, jak w tęsknocie
Z nocnego pustych dni poszycia
W samotnych pełni ciemnym kącie
I może to był wielki nietakt
Liczyć na stałość nieskończenie
Może to serca jest artefakt
Chcieć w pana dłoniach mieć schronienie
Kochałam pana jedną chwilę
Dzis myje pamięć deszczu łzami
Nie zawsze było nam najczulej
Chodź chcemy razem nie przetrwamy
Evi
Gdybyś mógł zajrzeć w moje serce, znalazłbyś tam najgłębszy mrok, w którym czają się demony przeszłości. Ale znalazłbyś tam również mnóstwo światła. Światła nadziei, miłości, wiary w dobro (Twoje dobro) i sens istnienia, także tego, które każe wspinać się na bosaka po kamienistej ścieżce w górę, bez znajomości krajobrazu rozciągającego się po drugiej stronie. Mama, żona, siostra, córka, przyjaciółka, człowiek to najważniejsze role w moim życiu, z których wynikają każde następne. Piszę, bo kocham. Kocham pisać. Cieszę się, że chcesz mnie czytać. Mam nadzieję, że znajdziesz tu coś dla siebie, coś, co do głębi poruszy struny Twojego serca. Do zobaczenia!
