Gdy zachodzi słońce
Świat zostaje w tyle
Szepczesz do mnie w końcu
Przysiadasz na chwilę
I jesteś
Czas zaczyna płynąć
Łzy stają się rwące
Jestem aby minąć
Jak jesienne słońce
Też tu kiedyś byłeś
Ból się w nas rozrasta
Korzeniami ciszy
Wołam na wpół martwa
Ale nikt nie słyszy
Gdy zachodzi słońce
Prawda mrokiem spływa
Usta twe pachnące
Zapomnienie skrywa
Patrzysz w moje oczy
Jakoś zimnie pusto
Nie ma w tobie życia
Gdy patrzysz w to lustro
Mojego niebycia
Evi
Gdybyś mógł zajrzeć w moje serce, znalazłbyś tam najgłębszy mrok, w którym czają się demony przeszłości. Ale znalazłbyś tam również mnóstwo światła. Światła nadziei, miłości, wiary w dobro (Twoje dobro) i sens istnienia, także tego, które każe wspinać się na bosaka po kamienistej ścieżce w górę, bez znajomości krajobrazu rozciągającego się po drugiej stronie. Mama, żona, siostra, córka, przyjaciółka, człowiek to najważniejsze role w moim życiu, z których wynikają każde następne. Piszę, bo kocham. Kocham pisać. Cieszę się, że chcesz mnie czytać. Mam nadzieję, że znajdziesz tu coś dla siebie, coś, co do głębi poruszy struny Twojego serca. Do zobaczenia!
