Niewidzialne łzy niosą ulgę
Chociaż tylko na chwilę
Zbyt długo tłumione nadeszły gradem
Nagłe oberwanie chmury
Żal puchnie wewnątrz stopniowo
Brzemienne serce ciężkie od ołowiu
I zgięte w pół ciało smagane bólem
Rozpacz nie zna aniołów
Krzyk jest jak trzepot skrzydeł
Ptaków cierpienia na bladym niebie
Wypełnia pustą przestrzeń
Pomaga usłyszeć siebie
Ciemność jest nieunikniona
Pośród niej rodzi się światło
Muszę podnieść się z kolan
Ponownie ruszyć w przyszłość
Evi
Gdybyś mógł zajrzeć w moje serce, znalazłbyś tam najgłębszy mrok, w którym czają się demony przeszłości. Ale znalazłbyś tam również mnóstwo światła. Światła nadziei, miłości, wiary w dobro (Twoje dobro) i sens istnienia, także tego, które każe wspinać się na bosaka po kamienistej ścieżce w górę, bez znajomości krajobrazu rozciągającego się po drugiej stronie. Mama, żona, siostra, córka, przyjaciółka, człowiek to najważniejsze role w moim życiu, z których wynikają każde następne. Piszę, bo kocham. Kocham pisać. Cieszę się, że chcesz mnie czytać. Mam nadzieję, że znajdziesz tu coś dla siebie, coś, co do głębi poruszy struny Twojego serca. Do zobaczenia!
