Jesteś dzisiaj jakiś smutny
Lesie mój zielony
Nazbyt cichy, jakby pusty
W barwach przygaszony
Trwasz w marazmie nieruchomy
Wiatr nie muska Twoich ramion
Jesteś jakiś wyludniony
Jak pustynny kanion
Nic nie szepczesz do mnie miły
Pachniesz też inaczej
Czuję wokół ciężar winy
Smutny mój przyjaciel
Wtul się we mnie całym sobą
Wejrzyj w hardą duszę
Śmierć tu przyszła tymczasowo
Ciemność naszą skruszę
Razem to przetrwamy
Evi
Gdybyś mógł zajrzeć w moje serce, znalazłbyś tam najgłębszy mrok, w którym czają się demony przeszłości. Ale znalazłbyś tam również mnóstwo światła. Światła nadziei, miłości, wiary w dobro (Twoje dobro) i sens istnienia, także tego, które każe wspinać się na bosaka po kamienistej ścieżce w górę, bez znajomości krajobrazu rozciągającego się po drugiej stronie. Mama, żona, siostra, córka, przyjaciółka, człowiek to najważniejsze role w moim życiu, z których wynikają każde następne. Piszę, bo kocham. Kocham pisać. Cieszę się, że chcesz mnie czytać. Mam nadzieję, że znajdziesz tu coś dla siebie, coś, co do głębi poruszy struny Twojego serca. Do zobaczenia!
