Słowa twoje
Kamienie
Zebrałam je pocałunkami
Z ust spierzchnietych pustką
Słowa twoje mroczne cienie
Zamknęły motyle rozkoszy
W pułapce niebytności
Ich ciche słabe jęki
Wydarły z rąk nadzieję
Przeszyły moje kości
Dotyk twój
Głębokie cięcia
Na gładkiej skórze serca
W ciepłych objęciach
Ginęły burze
Dziś ostre pęknięcia
W krysztale naszych domów
Już nie chcę ich pamiętać
Więc proszę nie mów nikomu
Że kiedyś Cię kochałam
Evi
Gdybyś mógł zajrzeć w moje serce, znalazłbyś tam najgłębszy mrok, w którym czają się demony przeszłości. Ale znalazłbyś tam również mnóstwo światła. Światła nadziei, miłości, wiary w dobro (Twoje dobro) i sens istnienia, także tego, które każe wspinać się na bosaka po kamienistej ścieżce w górę, bez znajomości krajobrazu rozciągającego się po drugiej stronie. Mama, żona, siostra, córka, przyjaciółka, człowiek to najważniejsze role w moim życiu, z których wynikają każde następne. Piszę, bo kocham. Kocham pisać. Cieszę się, że chcesz mnie czytać. Mam nadzieję, że znajdziesz tu coś dla siebie, coś, co do głębi poruszy struny Twojego serca. Do zobaczenia!
