Nocą gdy myśli śpią pod powiekami
Rozpada się krucha dusza
Potęgą mikronowych słońc
Rozbłyska gdzieś wśród szarych miejsc
Niewinny nocny światła deszcz
Obmywa mnie
Milczące cięcia wzdłuż i wszerz
Nieczuły rytm strzaskanych serc
I ból tu jest
Płonąca gwiazda na martwym niebie
Bezwiednych dni
Nocą moja dusza wyje do księżyca
W gęstości nieopłakanych łez
Wsłuchana w ciszę jeszcze trwa
Choć zgniła, zła to nadal jest
Evi
Gdybyś mógł zajrzeć w moje serce, znalazłbyś tam najgłębszy mrok, w którym czają się demony przeszłości. Ale znalazłbyś tam również mnóstwo światła. Światła nadziei, miłości, wiary w dobro (Twoje dobro) i sens istnienia, także tego, które każe wspinać się na bosaka po kamienistej ścieżce w górę, bez znajomości krajobrazu rozciągającego się po drugiej stronie. Mama, żona, siostra, córka, przyjaciółka, człowiek to najważniejsze role w moim życiu, z których wynikają każde następne. Piszę, bo kocham. Kocham pisać. Cieszę się, że chcesz mnie czytać. Mam nadzieję, że znajdziesz tu coś dla siebie, coś, co do głębi poruszy struny Twojego serca. Do zobaczenia!
