Popatrz!
Świat pogrąża się w mroku, tak gęstym, że nie sposób w nim zobaczyć drugiego człowieka. Śmierć dyszy głośno nad kolejną ofiarą osamotnienia i milczącej rozpaczy.
Gdybyś spojrzała w jej oczy krzyczące smutkiem, chociaż usta wykrzywiają się w grymasie uśmiechu. Gdybyś usłyszała w przejmującej ciszy jej niepewne bicie serca, nieśmiałe, jakby odliczało uderzenia do końca. W jej głowie nie ma wspomnień bijących światłem, tam jest ciemność niezgłębiona, ten duszący mrok, w którym nie można oddychać. Tam łzy niezliczone spływają bruzdami, jak zapomniana woda w korycie rzeki mającej swe ujście w oceanie. Zatrzymaj się, popatrz na tę masę ludzi przygarbionych pod ciężarem losu, niespełnionych marzeń. Ona wśród nich kroczy.
-Kim jest „ona” ?
-Jest Tobą…
