To nic, że oczy pełne gwiazd
I martwy gniew do stóp nam spadł
To nic, że pustka dziki chwast
Wygłusza to, co było dobre
Gdy niebo czarne runie w dół
I serca umrą, aby wstać
Gdy przyszłość zmyje potok słów
Milczeniem spadnie ranna mgła
Będziemy w bólu tracić świat
Samotność złamie nas na pół
Będziemy sobie życie kraść
I chore części kłaść na stół
To nic, że oczy pełne łez
A w piersi zimny, twardy głaz
Nadejdzie w końcu nowy dzień
I z trwania wyrwie nowy blask
Chodź wtedy już nie będzie nas
Evi
Gdybyś mógł zajrzeć w moje serce, znalazłbyś tam najgłębszy mrok, w którym czają się demony przeszłości. Ale znalazłbyś tam również mnóstwo światła. Światła nadziei, miłości, wiary w dobro (Twoje dobro) i sens istnienia, także tego, które każe wspinać się na bosaka po kamienistej ścieżce w górę, bez znajomości krajobrazu rozciągającego się po drugiej stronie. Mama, żona, siostra, córka, przyjaciółka, człowiek to najważniejsze role w moim życiu, z których wynikają każde następne. Piszę, bo kocham. Kocham pisać. Cieszę się, że chcesz mnie czytać. Mam nadzieję, że znajdziesz tu coś dla siebie, coś, co do głębi poruszy struny Twojego serca. Do zobaczenia!
