Czas już wszystko stracić
Zanim spadnie w nicość
Sens tych żyć ostatnich
Gdy tuliła bliskość
Odejść w końcu trzeba
Chociaż dłoń wpleciona
W ciepłą pościel nieba
Nie chce jeszcze konać
Czas przywitać koniec
Dni rozdarte ciszą
Pustkę zmienić w płomień
Niech jej ból usłyszą
Jest przede mną przyszłość
Chociaż wciąż niepewna
Z tyłu zgubię nicość
Nadal będę silna
Z Tobą lub bez Ciebie
Już mi wszystko jedno
Evi
Gdybyś mógł zajrzeć w moje serce, znalazłbyś tam najgłębszy mrok, w którym czają się demony przeszłości. Ale znalazłbyś tam również mnóstwo światła. Światła nadziei, miłości, wiary w dobro (Twoje dobro) i sens istnienia, także tego, które każe wspinać się na bosaka po kamienistej ścieżce w górę, bez znajomości krajobrazu rozciągającego się po drugiej stronie. Mama, żona, siostra, córka, przyjaciółka, człowiek to najważniejsze role w moim życiu, z których wynikają każde następne. Piszę, bo kocham. Kocham pisać. Cieszę się, że chcesz mnie czytać. Mam nadzieję, że znajdziesz tu coś dla siebie, coś, co do głębi poruszy struny Twojego serca. Do zobaczenia!
